شیمه

شیمه . [ م َ / م ِ ] (از ع ، اِ) شیمة. عادت و طبیعت . (ناظم الاطباء). طبیعت و عادت و خوی . (غیاث ). خوی (و بدین معنی به همزه نیز آمده ). (آنندراج ). ج ، شیَم . (مهذب الاسماء). خوی نیک . (دهار).خو. شنشنه . هجیر. شئمة. دأب . عادت . خصلت . دیدن . خلق . طبیعت . طینت . سرشت . (یادداشت مؤلف ) :
گر باد به فرخار برد شیمه ٔ داروت
از قوت او روح پذیرد بت فرخار.

سنایی .

رجوع به شیمت شود.
|| خاک برکنده از زمین . ج ، شیَم . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد).