صافی

صافی . (ع ص ) نعت فاعلی از صفوه و صفا. نقیض کدر. روشن . شفاف . خالص . بی دُرد. بی غش . پاکیزه . ناب . مروق . بی آمیغ. زلال . خلاف دُردی :
دل از عیب صافی ّ و صوفی بنام
به درویشی اندر شده شادکام .

فردوسی .

رادمردان را هنگام عصیر
شاید ار می نبود صافی و ناب .

منوچهری .

چو مشک بویا لیکنْش نافه بود ز غژب
چو شیر صافی پستانْش بود از پاشنگ .

عسجدی .

بدینسان آب سرد و آتش گرم
هوای صافی و خاک مکدر.

ناصرخسرو.

کف کافیْش بحری از جود است
طبع صافیْش گنجی از حکم است .

مسعودسعد.

روشن و صافی ّ و بیقرار، تو گفتی
هست مگر ذوالفقار حیدر صفدر.

مسعودسعد.

که هرکه دین او پاک تر و عقیدت او صافی تر، در بزرگ داشت جانب ملوک ... مبالغت زیادتر واجب بیند. (کلیله و دمنه ).
روی صافیْت باید آینه وار
همچو دندان شانه گل چه خوری .

خاقانی .

دُردی ّ و سفال مفلسان راست
صافی ّ و صدف توانگران را.

خاقانی .

ره آورد عدم را توشه ٔ خاک
سرشت صافی آمد گوهر پاک .

نظامی .

گنج نظامی که طلسم افکن است
سینه ٔ صافی ّ و دل روشن است .

نظامی .

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی
صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی .

سعدی .

اگر یک قطره را دل برشکافی
برون آید از او صد بحر صافی .

شبستری .

ثریا چو در تاج مرجان صافی
زبانا چو در دهر قندیل راهب .

حسن متکلم .

ساقی که جامت از می صافی تهی مباد
چشم عنایتی به من دُردنوش کن .

حافظ.