صالحلغتنامه دهخداصالح . [ ل ِ ] (اِخ ) ابن حیوان (یا خَیوان ) سبأی . از ابن عمر و عقبةبن عامر و ثابت بن خلاد روایت کند. ابن حبان او را ثقه شمرده است . (حسن المحاضرة ص 115). صاحب تنقیح المقال گوید: وی از صحابه و مجهول الحال است .
