صدرة

صدرة. [ ص ُ رَ ] (ع اِ) سینه . (منتهی الارب ). || سرسینه . (منتهی الارب ). مااشرف من اعلی صدره . (قطر المحیط). بالای سینه . (مهذب الاسماء). || سینه پوش . کرته ٔ خرد. نیم تنه . (غیاث اللغات ). شاماکچه . سینه بند زنان . لباچه ٔ صدر. (مهذب الاسماء). جامه ای که سینه را بپوشاند :
ای صورت بهشتی در صدره ٔ بهائی
هرگزمباد روزی از تو مرا جدائی .

فرخی .

دی ز لشکرگه آمد آن دلبر
صدره ٔ سبز بازکرد از بر.

فرخی .

بنزد من آمد کمربسته روزی
یکی صدره پوشیده یکرنگ اخضر.

ابوسراقه امین درودگر.

گر سروصدره پوشد تو سرو باقبائی
ور ماه باده نوشد تو با رخ چو ماهی .

عبدالواسع جبلی .

صدره ها دیدمت ملمعنقش
جبه ها دیدمت مهلهل کار.

مسعودسعد.

چون صدره ٔ تو بافته از پنبه ٔ فناست
در دل طمع قبای بقا را چرا کنی .

سنائی .

بدامان شب پاره ای درفزاید
از آن صدره ٔ روز نقصان نماید.

خاقانی .

جوشن عقل داده اند ترا
صدره ٔ کام اگر ندوخته اند.

خاقانی .

دوش که صبح چاک زد صدره ٔ چرخ چنبری
خضر درآمد از درم صبح وش از منوری .

خاقانی .

بجای صدره ٔ خارا چو بطریق
پلاسی پوشم اندر سنگ خارا.

خاقانی .

صدره کندند و بی نقاب شدند
وز لطافت چو در در آب شدند.

نظامی .

سدره شده صدره ٔ پیراهنش
عرش گریبان زده در دامنش .

نظامی .

ساکن سرای سکوت شدم و صدره ٔ صابری درپوشیدم تا کار بغایت رسید. (تذکرة الاولیاء).
بگوش صخره ٔصما اگر فروخوانم
ز ذوق چاک زند کوه صدره ٔ خارا.

کمال اسماعیل .

پیراهن بی سعادتی در سرکش ، صدره ٔ جفا چاک زن . (مجالس سعدی ).