صفرابر
لغت‌نامه دهخدا
صفرابر. [ ص َ ب ُ ] (نف مرکب ) بُرنده ٔ صفرا و زائل کننده ٔ آن . آنچه صفرا را کم کند. آنچه صفرا را ببُرد :
ترش روئی است زر صفرابر
وقت صفرای تو زر بایستی .
زر چو نهی روغن صفراگرست
چون بخوری میوه ٔ صفرابرست .
و رجوع به صفرا و صفراشکن شود.
ترش روئی است زر صفرابر
وقت صفرای تو زر بایستی .
خاقانی .
زر چو نهی روغن صفراگرست
چون بخوری میوه ٔ صفرابرست .
نظامی .
و رجوع به صفرا و صفراشکن شود.
