صمدیت
لغت‌نامه دهخدا
صمدیت . [ ص َ م َ دی ی َ ] (ع مص جعلی ، اِمص ) بزرگی و بی نیازی و پاک شدن از عادات حیوانی . (غیاث اللغات ). || خدائی . الوهیت : توفیق اتمام آن از حضرت صمدیت خواهم . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 89).
ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد
گر حافظ قرآنی ور عابد اصنامی .
- تجلی صمدیت ؛ حالی از حالات صوفیه که در آنجا احتیاج با کل از سالک برمی خیزد. (نفحات الانس ).
ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد
گر حافظ قرآنی ور عابد اصنامی .
سعدی .
- تجلی صمدیت ؛ حالی از حالات صوفیه که در آنجا احتیاج با کل از سالک برمی خیزد. (نفحات الانس ).
