صنبرة
لغت‌نامه دهخدا
صنبرة. [ صَم ْ ب َ رَ ] (ع اِ) سرگین و بول گاو و پیل و مانند آن که بر زمین افتاده باشد و خشک و سطبر و درشت شده باشد. (منتهی الارب ). ما غلظ فی الارض من البول و الاخثاء. (قطر المحیط) (اقرب الموارد). || طعام دیاسة (پاکوفته ). (منتهی الارب ). || (مص ) کم بار و باریک ساق گردیدن خرمابن . || (مص ) گرفتن طعام دیاسة را. (منتهی الارب ).
