ضحکة
لغت‌نامه دهخدا
ضحکة. [ ض ُ ک َ ] (ع اِ) آنکه بر وی خندند. (منتهی الارب ). آنکه بر او خندند. (مهذب الاسماء).آنکه مردم بر وی خندند. (غیاث ). مسخره :
روت بس زیباست نیلی هم بکش
ضُحکه باشد نیل بر روی حبش .
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: ضُحکة بروزن صُفرة، کسی که رفتار و گفتار و حرکات و سکنات او مردم را بخنده آورد، و ضَحکة بر وزن همزه ، کسی که بر مردم بخندد. کذا فی الجرجانی .
روت بس زیباست نیلی هم بکش
ضُحکه باشد نیل بر روی حبش .
مولوی .
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: ضُحکة بروزن صُفرة، کسی که رفتار و گفتار و حرکات و سکنات او مردم را بخنده آورد، و ضَحکة بر وزن همزه ، کسی که بر مردم بخندد. کذا فی الجرجانی .
