ضوةلغتنامه دهخداضوة. [ ض َوْ وَ ] (ع اِ) ضواة. شور و غوغا و بانگ و فریاد مردم . گویند: سمعت ضوة القوم ؛ ای جلبتهم . (منتهی الارب ). آواز. (مهذب الاسماء).
