طاعتورلغتنامه دهخداطاعتور. [ ع َ وَ ] (ص مرکب ) آن که فرمانبری پیشه دارد : به دست همت طاعتوران رها کردم در اولین قدم اسباب خلد و حور و قصور.محمد عرفی (از آنندراج ).
