طاقیه دوز
لغتنامه دهخدا
طاقیه دوز. [ ی َ / ی ِ ] (نف مرکب ) کسی که طاقیه کند. آنکه طاقیه سازد. رجوع به طاقیه شود :
من که چون قالب بی جان شدم از سوز جگر
هست سودای مه طاقیه دوزم بر سر.
من که چون قالب بی جان شدم از سوز جگر
هست سودای مه طاقیه دوزم بر سر.
سیفی .
