طال بقا
لغت‌نامه دهخدا
طال بقا. [ ل َ ب َ ] (از ع ، جمله ٔ فعلیه ٔ دعایی ، اِ مرکب ) جمله ٔ دعائی مأخوذ از جمله ٔ عربی «طال بقائه ». یعنی زندگانی او دراز باد یا جاودان باد. و فارسی زبانان هاء ضمیر آن را حذف کنند و طال بقا گویند و آن را در درود گفتن و آفرین خواندن و ثناگوئی به کار برند : و در ضیافت دولت طفیلیان مملکت را مرحبائی و طال بقائی شنوانیده آید. (سندبادنامه ص 35).
تا نیاید وحی ز او غرّه مباش
تو بدان گلگونه ٔطال بقاش .
ثنا و طال بقا هیچ فایده نکند
که در مواجهه گویند راکب و راجل .
تا نیاید وحی ز او غرّه مباش
تو بدان گلگونه ٔطال بقاش .
مولوی .
ثنا و طال بقا هیچ فایده نکند
که در مواجهه گویند راکب و راجل .
سعدی .
