طشیش

طشیش . [ طَ ] (ع اِ) طَش ّ. باران ریزه ٔ زائد از رذاذ. (منتهی الارب ). باران ضعیف . (مهذب الاسماء). باران ِ خرد. باران ریزه . (آنندراج ). || (مص ) باران ریزه باریدن ابر. یقال : طَشَّت السماءُ طشیشاً. || طُشةزده شدن . یقال : طُش َّ الرَّجل ُ (به صیغه ٔمجهول ). (منتهی الارب ) (آنندراج ). رجوع به طشة شود. || باران ضعیف رسیدن زمین را. یقال : «طُشت الارض » (به صیغه ٔ مجهول ). (منتهی الارب ) (آنندراج ).