طمع بردن

طمع بردن . [ طَ م َ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) آزمند گردیدن . صاحب آنندراج آرد: در این بیت طمع بردن بمعنی حاجت بردن آمده :
طمع برد شوخی بصاحبدلی
نبود آن زمان در میان حاصلی .

سعدی .