ظلیف
لغتنامه دهخدا
ظلیف . [ ظَ ] (ع ص ، اِ) بدحال . || خوار. ذلیل . || جای سخت . || کار دشوار. || بلای شدید. || سختی و درشتی . || بُن گردن . ج ، ظُلف ، ظُلُف . || ظلیف النفس ؛نزه النفس . ظلف النفس . || ذهب به ظلیفاً؛ مفت و رایگان و بی بها برد آن را. || تمام . کامل . کل ّ. همه : اَخذه بظلیفه و بظلیفته ؛ أی کله .
