عبادتکارلغتنامه دهخداعبادتکار. [ ع ِ دَ ] (ص مرکب ) پارسا و زاهد. متدین و عابد. (ناظم الاطباء). آنکه پرستش خدای شغل شاغل او است . و رجوع به عبادت شود.
