عبدالرزاق

عبدالرزاق . [ ع َ دُرْ رَزْ زا ] (اِخ ) ابن علی بن الحسین اللاهیجی الجیلانی ثم القمی معروف به ملاعبدالرزاق . از فضلاء و متکلمان و حکماء متشرع و از محققان و عالم به علم منطق و کلام بود و شعر میسرود. وی از شاگردان مبرز صدرالدین شیرازی (ملاصدرا) و داماد او بود. وی در قم تدریس میکرد از تألیفات اوست : حاشیه جواهر و اعراض شرح تجرید قوشچی . حاشیه بر حاشیه خفری . حاشیه بر حاشیه ملاعبداﷲیزدی بر تهذیب المنطق . حاشیه شرح اشارات خواجه . حدوث عالم . دیوان شعر به فارسی که به گفته ٔ مجمع الفصحاء قریب به چهار الی پنج هزار بیت است . سرمایه ٔ ایمان فی اثبات اصول العقاید بطریق البرهان . شرح تجرید خواجه (شوارق و مشارق ). شرح هیاکل النور در حکمت اشراق .شرح گلشن راز شبستری موسوم به مفاتیح الاعجاز. شرح الکلمات الطیبه . گوهر مراد و جز آن . از اشعار اوست :
علی را قدر پیغمبر شناسد
که هر کس خویش را بهتر شناسد.
سنگ بالین کن و وانگه مزه ٔ خواب ببین
تا ببینی که چه در زیر سر مردان است .
جنون تکلیف کوه و دشت و صحرا میکند ما را
اگر تن در دهیم دیگر که پیدا میکند ما را.
وی بنابر قولی به سال 1051 هَ . ق . در قم درگذشت . (از ریحانة الادب و الذریعه ).