عبدالقادر

عبدالقادر. [ ع َ دُل ْ دِ ] (اِخ ) جیلانی ، ابن ابی صالح موسی بن عبداﷲبن یحیی الجیلانی ملقب به محیی الدین . مولد و مدفن وی بغداد است . امام سلسله ٔقادریه و صوفیه است که اغلب در بلاد هند و ممالک عثمانی و بلاد اسلامی مذهبش رواج دارد. بگفته ٔ قاموس الاعلام و طبقات شعرانی نسبت او به حضرت حسن مجتبی (ع ) میرسد. وی از بزرگان صوفیه و مشایخ طریقت و مؤسس مذهب قادریه است . او ابتدا نزد ابوزکریای تبریزی علوم عربیت را فراگرفت . فقه و اصول را نیز در بغداد آموخت . سپس به وعظ و تدریس پرداخت و شهرتی پیدا کرد. در زمان تحصیل از دسترنج خود ارتزاق میکرد. فتاوی او موافق هر دو مذهب شافعی و حنبلی است . در فقه و تصوف تألیفاتی دارد از جمله : بشائر الخیرات . دیوان اشعار. الغنیة الطالبی . طریق الحق . الفتح الربانی و الفیض الرحمانی . فتوح الغیب . الفیوضات الربانیة. ملفوظات قادریه . ملفوظات گیلانی و جز آن . وی به سال 470 یا 490 متولد و به سال 560 یا 561 هَ . ق . به بغداد درگذشت . (ازروضات الجنات ص 432) (از ریحانة الادب ج 3 ص 494).