عبود

عبود. [ ع َ ب ُ وَ ] (اِخ ) کوهی است . (منتهی الارب ). زمخشری گوید عبود و صَغَر دو کوهند بین مدینه و سیاله که یکی بر دیگری نگرد و راه مدینه از میان آن دو رد میشود. ابن مناذر شاعر گوید: عبود کوهی است بشام . ابوبکربن مولی گوید: کوهی است بین سیاله و مَلَل . (از اللباب ) (از معجم البلدان ).