عتیدة
لغتنامه دهخدا
عتیدة. [ ع َ دَ ] (ع ص ) مؤنث عتید. رجوع به عتید شود. || (اِ) طبله یا حقه ای که در آن خوشبوی نهند. (منتهی الارب ) (آنندراج ). طبله ٔ عروس که بوی خوش و شانه و دیگر افزار او را در آن نهند. (اقرب الموارد). آینه دان . ج ، عتاید. (مهذب الاسماء).
