عذاةلغتنامه دهخداعذاة. [ ع َ ] (ع اِ) زمین خوش خاک ، دور از آب و از شوری و ناگواری .(از منتهی الارب ). عذیة. (منتهی الارب ). زمین خوش که کشت را شاید. (مهذب الاسماء). ج ، عذوات . زمین خوش دوراز آب و دارای گیاه ناسازگار. (از اقرب الموارد).
