عزم کردن

عزم کردن . [ ع َ ک َ دَ ] (مص مرکب ) قصد کردن . آهنگ کردن :
ز بعد یوسف ایوب صابر آمد باز
بدهر بد صدوهفتاد و کرد عزم سفر.

ناصرخسرو.

گر کردی این عزم کسی را ز تفکر
نفرین کندی هر کس بر آزر بتگر.

ناصرخسرو.

نکند باز رأی صید ملخ
نکند شیر عزم زخم شکال .

؟ (از کلیله ودمنه ).

همه سر عقلم و چون عزم کنم
همه تن جان شوم ان شأاﷲ.

خاقانی .

چون نیست وجه زر نکنم عزم مکه باز
جلباب نیستی به سر و تن درآورم .

خاقانی .

چون ملکان عزم شدآمد کنند
نقل بنه پیشتر از خود کنند.

نظامی .

بعد از آن برخاست عزم شاه کرد
شاه را زآن شمه ای آگاه کرد.

مولوی .

عزم کردم و نیت جزم که بقیت عمرفرش هوس درنوردم . (گلستان سعدی ).
من همه قصد وصالش میکنم
وآن ستمگر عزم هجران میکند.

سعدی .

وگر نه عزم سیاحت کند نه یاد وطن
کسی که بر سر کویت مجاوری آموخت .

سعدی .

از خیال عشق دل عزم رمیدن میکند
حمد بر نقاش این شیر از کشیدن میکند.

میرزا شریف الهام تخلص (از آنندراج ).

اجماع ؛ عزم کردن بر کاری . (تاج المصادر بیهقی ) (منتهی الارب ).