عشوه گری
لغت‌نامه دهخدا
عشوه گری . [ ع ِش ْ وَ / وِ گ َ ] (حامص مرکب ) عمل و حالت عشوه گر. عشوه سازی . عشوه کاری . (فرهنگ فارسی معین ). دلفریبی و شوخ چشمی . (ناظم الاطباء) :
یک زبان داری و صد عشوه گری
من و صدجان ز پی عشوه خری .
- عشوه گری کردن ؛ عشوه سازی کردن :
عشوه گری میکند لعل تو و طرفه آنک
عقل چو خاقانئی عشوه خری میکند.
یک زبان داری و صد عشوه گری
من و صدجان ز پی عشوه خری .
خاقانی .
- عشوه گری کردن ؛ عشوه سازی کردن :
عشوه گری میکند لعل تو و طرفه آنک
عقل چو خاقانئی عشوه خری میکند.
خاقانی .
