عشوه ده
لغتنامه دهخدا
عشوه ده . [ ع ِش ْ وَ / وِ دِه ْ ] (نف مرکب ) عشوه دهنده . فریب دهنده . فریبکار :
شه وزیری داشت رهزن عشوه ده
کاو بر آب از مکر بربستی گره .
بگو آنچه دانی که حق گفته به
نه رشوت ستانی و نه عشوه ده .
دنیا زنیست عشوه ده ودلستان ولیک
با کس همی بسر نبرد عهد شوهری .
شه وزیری داشت رهزن عشوه ده
کاو بر آب از مکر بربستی گره .
مولوی .
بگو آنچه دانی که حق گفته به
نه رشوت ستانی و نه عشوه ده .
سعدی .
دنیا زنیست عشوه ده ودلستان ولیک
با کس همی بسر نبرد عهد شوهری .
سعدی .