عضارط
لغتنامه دهخدا
عضارط. [ ع ُ رِ ] (ع ص ) نوکر که فقط با طعام شکم خدمت کند. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || مزدور. (منتهی الارب ). اجیر. (اقرب الموارد). || لئیم . (اقرب الموارد). عُضرُط. و رجوع به عضرط شود. ج ، عَضارط، عَضارطة. (اقرب الموارد).
