عظة

عظة. [ ع ِ ظَ ] (ع مص ) پند دادن کسی را به سخنان دل نرم کننده . (از منتهی الارب ). پند دادن . (تاج المصادر بیهقی ) (دهار). نصیحت کردن و یادآوری کردن برای کسی از پاداش و مجازات ، آن چنانکه دل او را نرم کند.و گویند پند دادن کسی را بدانچه او را به توبه ٔ خداوند و اصلاح سیرت وادارد، و امر کردن سفارش نمودن به اطاعت . (از اقرب الموارد). وَعظ. رجوع به وعظ شود.