عفان

عفان . [ ع َف ْ فا ] (اِخ ) ابن مسلم بن عبداﷲ صفار، مکنی به ابوعثمان . از حافظان حدیث و مورد اعتماد بود. وی از اهالی بصره بود به سال 134 هَ . ق .متولد شد و ساکن بغداد گشت . هنگامی که مأمون خلیفه ٔعباسی قول به خلق قرآن را اظهار داشت ، گفت تا از عفان نیز در این مورد سؤال شود و اگر آن را نپذیرد مقرری او را که پانصد درهم در ماه بود قطع کنند. عفان چون این بشنید در جواب گفت «و فی السماء رزقکم و ما توعدون » و از پذیرفتن عقیده ٔ مأمون خودداری کرد و گویند وی نخستین کسی است که در این راه صدمه دید. او را از مشایخ اسلام و ائمه ٔاعلام به حساب آورده اند و وی به سال 220 هَ . ق . در بغداد درگذشت . (از الاعلام زرکلی به نقل از تهذیب التهذیب ج 7 ص 230 و میزان الاعتدال ج 2 ص 202 و تاریخ بغداد ج 12 ص 269). رجوع به صفوة الصفوة ج 4 ص 3 شود.