عفیط
لغتنامه دهخدا
عفیط. [ ع َ ] (ع مص ) تیز دادن بز. (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). عَفط. عَفَطان . و رجوع به عفط و عفطان شود. || بینی افشاندن میش ، بسان خر. (از اقرب الموارد). عَفط. و رجوع به عفط شود. || (اِ) آب بینی میش . (از منتهی الارب ). عفطة. رجوع به عفطة شود.
