عفیف

عفیف . [ ع َ ] (ع ص ) پارسا. (منتهی الارب ). مرد پارسا و پرهیزگار از حرام . (غیاث اللغات ) (آنندراج ). پارسا و پرهیزگار. (دهار). کسی که عفت پیشه دارد. (فرهنگ فارسی معین ) (از اقرب الموارد). پاکدامن . (دستور اللغة). خویشتن دار. خوددار. آبرومند.باعفت . عَف ّ ج ، أعفّاء. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد) : به کمتر زله ای عقوبات عفیف کردی . (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 368).
- عفیف الطعمه ؛ حلال خوار. (یادداشت به خط دهخدا).