عقداء
لغتنامه دهخدا
عقداء. [ ع َ ] (ع ص ) مؤنث أعقد. زنی که در سخن زبان وی بسته گردد. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). و رجوع به اعقد شود. || گوسپند که دنب او گوئی گره بسته است . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). || (اِ) کنیزک . (منتهی الارب ). امة. (اقرب الموارد).
