علامه زبیدی

علامه زبیدی . [ ع َل ْ لا م َ زُ ب َ ] (اِخ ) احمدبن عمربن محمدبن عبدالرحمان بن قاضی یوسف ، مکنی به ابوسرور و ملقب به شهاب الدین و صفی الدین . وی از بزرگان فقهای شافعی است که شیخ الاسلام زمان خویش بود. و دارای قریحه ٔ شاعری نیز بوده و گویند که روزی هشتاد بیت با رعایت تمام شرایط عروض میگفت . تولد و مسکن و مدفن او در زبیدیة از شهرهای یمن بود و مدتی نیز سمت قاضی القضاتی آن شهر را عهده دار بود. وفات وی در ربیعالثانی 930 هَ . ق . اتفاق افتاد. او راست : تجرید الزوائد و تقریب الفرائد، تحفة الطلاب ، العباب المحیط بمعظم نصوص الشافعی و الاصحاب ، در فقه ، منظومة الارشاد، که شامل پنجهزاروهشتصدوچهل بیت است . (از ریحانة الادب ج 4 ص 16 از النور السافر ص 137).