عمادالدین کرمانی

عمادالدین کرمانی . [ ع ِ دُدْ دی ن ِ ک ِ ] (اِخ ) (خواجه ...). نام او علی و لقبش عمادالدین و تخلصش عماد و شهرتش عماد فقیه است . وی از مشایخ عرفا و شعرای کرمان در قرن هشتم هَ . ق . و معاصر خواجه حافظ شیرازی و امیر مبارزالدین و شاه شجاع بود. و این دو پادشاه نسبت به او اخلاص می ورزیدند. عماد فقیه در کرمان زاویه و خانقاهی داشت و با مقام فقاهت به سرودن اشعار می پرداخت . و بیشتر اشعاری که از او باقیست غزل می باشد. وی در سال 772یا 773 هَ . ق . در کرمان درگذشت و در خانقاه خود دفن شد. او را علاوه بر غزلیات ، پنج مثنوی است که مشهورترین آنها یکی «محبت نامه ٔ بیدلان » و دیگری «مونس الابرار» و سه دیگر «محبت نامه » است . و یک نسخه از دیوان او که در حیات خودش در سال 763 هَ . ق . با خط نسخ نوشته شده به شماره ٔ «182» در کتابخانه ٔ مدرسه ٔ سپهسالار موجود است . (از ریحانة الادب ج 3 ص 129 از قاموس الاعلام ج 5 ص 3206) (از تاریخ مغول عباس اقبال ص 552). و نیز رجوع به مآخذ ذیل شود: حبیب السیر چ کتابخانه ٔ خیام ج 3 ص 315 و 520. الذریعه ٔ آقابزرگ طهرانی ج 9 ص 766. امتحان الفضلاء ج 1 ص 319. آتشکده ٔ آذر ص 120. رجال حبیب السیر ص 83. نتایج الافکار ص 465. تذکره ٔ حسینی ص 207. زندگی عماد فقیه تألیف ناظرزاده ٔ کرمانی .