عمرکاه
لغت‌نامه دهخدا
عمرکاه . [ ع ُ ] (نف مرکب ) هر چیز که عمر را تلف کند. متلف . (ناظم الاطباء) :
از پی شهوتی چه کاهی عمر
عمرکاه تو هر زمانی چرخ .
بیداد ترا که عمرکاهست
زیبایی چهره عذرخواهست .
کلک تو خوش نویسد در شأن یار و اغیار
تعویذ جان فزایی افسون عمرکاهی .
از پی شهوتی چه کاهی عمر
عمرکاه تو هر زمانی چرخ .
خاقانی .
بیداد ترا که عمرکاهست
زیبایی چهره عذرخواهست .
خاقانی .
کلک تو خوش نویسد در شأن یار و اغیار
تعویذ جان فزایی افسون عمرکاهی .
حافظ.
