عمیدی

عمیدی . [ ع َ ] (اِخ )عبدالمطلب بن محمدبن علی بن اعرج حسینی حلی . ملقب به عمیدالدین و مشهور به عمیدی و سید عمیدی و مکنی به ابوعبداﷲ است . وی از علمای امامیه در قرن هشتم هجری وخواهرزاده و شاگرد علامه ٔ حلی بود و در دهم شعبان سال 754 هَ .ق . به سن هفتادسالگی در بغداد درگذشت و جنازه ٔ او در نجف اشرف دفن گردید. از جمله ٔ تألیفات اوست : 1- تبصرةالطالبین فی شرح نهج المسترشدین . 2- شرح انوار الملکوت فی شرح کتاب الیاقوت . 3- کنزالفوائد که شرح قواعد علامه ٔ حلی است . 4- مناسخات المیراث . 5-منیةاللبیب که شرح تهذیب علامه است . (از ریحانة الادب از مستدرک الوسائل و هدیةالاحباب و روضات الجنات ).