عیاره
لغتنامه دهخدا
عیاره . [ ع َی ْ یا رَ / رِ ] (از ع ، ص ) مؤنث عیار. زن فریبنده و حیله باز. (ناظم الاطباء). رجوع به عیار شود :
آتش عیاره ای آب عیارم ببرد
سیم بناگوش او سکه ٔ کارم ببرد.
عیاره ٔ آفاق است این یار که من دارم
بازیچه ٔ ایام است این کار که من دارم .
ای یار شگرف در همه کار
عیاره و عاشق تو عیار.
آتش عیاره ای آب عیارم ببرد
سیم بناگوش او سکه ٔ کارم ببرد.
خاقانی .
عیاره ٔ آفاق است این یار که من دارم
بازیچه ٔ ایام است این کار که من دارم .
خاقانی .
ای یار شگرف در همه کار
عیاره و عاشق تو عیار.
نظامی .