عیان بین
لغت‌نامه دهخدا
عیان بین . [ عیام ْ ] (نف مرکب ) عیان بیننده . بیننده ٔ آنچه آشکار است . ظاهربین .
- چشم عیان بین ؛ چشمی که آشکار چیزهای عینی را ببیند :
به چشم نهان بین عیان جهان را
که چشم عیان بین نبیند نهان را.
- چشم عیان بین ؛ چشمی که آشکار چیزهای عینی را ببیند :
به چشم نهان بین عیان جهان را
که چشم عیان بین نبیند نهان را.
ناصرخسرو.
