عیایاء

عیایاء. [ ع َ ] (ع ص ) درمانده در کار و در سخن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). شخصی که به خواسته و مراد خود راه نیافته و یا از آن عاجز باشد و محکم کردن آن را نتوانسته باشد. (از اقرب الموارد). عَی ّ. عَیّان . رجوع به عی و عَیّان شود. || فحل عیایاء؛ گشن درمانده در گشنی ، یا گشن که گاهی گشنی نکرده ، رجل عیایاء کذلک . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (از ذیل اقرب الموارد). عَیاء. رجوع به عیاء شود. ج ، أعیاء. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).