عیبگوی
لغت‌نامه دهخدا
عیبگوی . [ ع َ / ع ِ ] (نف مرکب ) عیب گوینده . عیب گو. بدگوی . (ناظم الاطباء). شمارنده ٔ عیب و بدی :
تو عیب کسان هیچ گونه مجوی
که عیب آورد بر تو بر عیبگوی .
عیب گویانم حکایت پیش جانان گفته اند
من خود این پیدا همی گویم که پنهان گفته اند.
چند گویی که بداندیش و حسود
عیبگویان من مسکینند.
گه بیخبران و عیبگویان از پس
منسوب کنندم به هوی و به هوس .
تو عیب کسان هیچ گونه مجوی
که عیب آورد بر تو بر عیبگوی .
فردوسی .
عیب گویانم حکایت پیش جانان گفته اند
من خود این پیدا همی گویم که پنهان گفته اند.
سعدی .
چند گویی که بداندیش و حسود
عیبگویان من مسکینند.
سعدی .
گه بیخبران و عیبگویان از پس
منسوب کنندم به هوی و به هوس .
سعدی (کلیات چ فروغی ص 675).
