عیب جوینده
لغتنامه دهخدا
عیب جوینده . [ ع َ / ع ِ ی َ دَ / دِ ] (نف مرکب ) عیبجوی . عیبجو. که عیب مردمان جستجو کند تا آشکار سازد. رجوع به عیب جو و عیب جوی شود :
چنان زی که از رشک نَبْوی به درد
که عیب آورد عیب جوینده مرد.
چنان زی که از رشک نَبْوی به درد
که عیب آورد عیب جوینده مرد.
اسدی .
