عیب جستن
لغت‌نامه دهخدا
عیب جستن . [ ع َ / ع ِ ج ُ ت َ ] (مص مرکب ) عیب جوئی کردن . عیب یافتن . نقص و گناه دیگران جستن :
بگویش که عیب کسان را مجوی
جز آنگه که برتابی از عیب روی .
چنین داد پاسخ که بار نخست
دل از عیب جستن ببایَدْت شست .
تو عیب کسان هیچگونه مجوی
که عیب آورد بر تو بر عیب جوی .
ور بترسی زآنکه دیگر کس بجوید عیب تو
چشمت از عیب کسان لختی بباید خوابنید.
فغان که نیست بجز عیب یکدگر جستن
نصیب مردم عالم ز آشنائی هم .
طفلیست خرد و راه خرد کرده است گم
هر ناقصی که در طلب عیب جستن است .
بگویش که عیب کسان را مجوی
جز آنگه که برتابی از عیب روی .
فردوسی .
چنین داد پاسخ که بار نخست
دل از عیب جستن ببایَدْت شست .
فردوسی .
تو عیب کسان هیچگونه مجوی
که عیب آورد بر تو بر عیب جوی .
فردوسی .
ور بترسی زآنکه دیگر کس بجوید عیب تو
چشمت از عیب کسان لختی بباید خوابنید.
ناصرخسرو.
فغان که نیست بجز عیب یکدگر جستن
نصیب مردم عالم ز آشنائی هم .
صائب .
طفلیست خرد و راه خرد کرده است گم
هر ناقصی که در طلب عیب جستن است .
صائب .
