عیب دار
لغت‌نامه دهخدا
عیب دار. [ ع َ / ع ِ ] (نف مرکب ) عیب دارنده . معیوب و دارای عیب . (ناظم الاطباء) :
که تو هم عیب دار و عیبناکی
خدا را شد سزا از عیب پاکی .
عیب نمایی مکن آیینه وار
تا نشوی از نفسی عیب دار.
که تو هم عیب دار و عیبناکی
خدا را شد سزا از عیب پاکی .
ناصرخسرو.
عیب نمایی مکن آیینه وار
تا نشوی از نفسی عیب دار.
نظامی .
