عیب دان

عیب دان . [ ع َ / ع ِ ] (نف مرکب ) عیب داننده . آنکه عیب مردم شناسد. (فرهنگ فارسی معین ) :
ما همه عیبیم چون یابد وصال
عیب دان در بارگاه غیب دان .

عطار.

عیب های سگ بسی او می شمرد
عیب دان از غیب دان بوئی نبرد.

مولوی .

نعوذباللَّه اگر خلق عیب دان بودی
کسی به حال خود از دست کس نیاسودی .

سعدی .