غالیه خور

غالیه خور. [ ی َ / ی ِخوَرْ / خُرْ ] (نف مرکب ) خورنده ٔ غالیه . خورنده ٔ سیاهی . صفت قلم که مرکب خورد در این شعر :
بر دو ابروش کلاه زر شاهانه نهید
پس به دستش قلم غالیه خور باز دهید.

خاقانی .