غالیه سای

غالیه سای . [ ی َ / ی ِ ] (نف مرکب ) غالیه سا. خوشبوی ساز و خوشبوی فروش . (برهان ) (آنندراج ). بوی خوش ساز و بوی خوش فروش . عطار :
بلبلی کرد نتاند به دل مرده دلان
آن که آن زلف بخم غالیه سای تو کند.

منوچهری .

دست صبا در جهان نافه گشای آمده ست
بر سر هر سنگ باد غالیه سای آمده ست .

خاقانی .

یانه بی سنگ و صدف غالیه سایان فلک
صبح را غالیه ٔ تازه تر آمیخته اند.

خاقانی .

غالیه سای آسمان بود بر آتشین صدف
از پی مغز خاکیان لخلخه های عنبری .

خاقانی .

غاشیه دار است ابر بر کتف آفتاب
غالیه سای است بادبر صدف بوستان .

خاقانی .

بر خاک او ز مشک شب و دُهْن آفتاب
دست زمانه غالیه سای اندر آمده .

خاقانی .

رنگ بشد ز مشک شب بوی نماند لاجرم
باده بر آبگون صدف غالیه سای تازه بین .

خاقانی .

عطسه ای ده ز کلک نافه گشای
تا شود باد صبح غالیه سای .

نظامی .

خال چو عودش که جگرسوز بود
غالیه سای صدف روز بود.

نظامی .

باد صبح از نسیم نافه گشای
بر سواد بنفشه غالیه سای .

نظامی .

آهوی شب چو گشت نافه گشای
صدفی شد سپهر غالیه سای .

نظامی .

گشته از مشک و لعل او همه جای
مملکت عقدبند و غالیه سای .

نظامی .

تا بود نسخه ٔ عطری دل سودازده را
از خط غالیه سای تو سوادی طلبیم .

حافظ.