غالیه گون

غالیه گون . [ ی َ / ی ِ ] (ص مرکب ) مشکین رنگ . غالیه مانند، و شاعران آن را صفت زلف و خط آرند :
منم غلام خداوند زلف غالیه گون
تنم شده چو سر زلف اونوان و نگون .

رودکی .

با طره ٔ مشکین همگی فتنه ٔ چینی
با غالیه گون خط سیه شور تتاری .

فرخی .

شاهد روز کز هوا غالیه گون غلاله شد
شاهد تست جام می زو تو هوای تازه بین .

خاقانی .

و آن غالیه گون خط سیاهش
پرگار کشید گرد ماهش .

نظامی .