غربتی لاهوری
لغت‌نامه دهخدا
غربتی لاهوری . [ غ ُ ب َ ی ِ ] (اِخ ) نام شریفش ابوالمعالی ، از نواحی شهر مذکور (لاهور) بود و در آنجا به ذوق و حال شهرت داشت و عاشقی دردمند و سالکی پایه بلندبود این دو بیت ازوست :
آنچه ما زآن جان و جانان دیده و دانسته ایم
بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است .
مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است
که با توشرکت من در وجود بی ادبی است .
آنچه ما زآن جان و جانان دیده و دانسته ایم
بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است .
مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است
که با توشرکت من در وجود بی ادبی است .
(ریاض العارفین ص 119).
