غره گشتن

غره گشتن . [ غ ِرْ / غ َرْ رَ / رِ گ َ ت َ ] (مص مرکب ) فریفته شدن . گول خوردن . مغرور شدن . غره گردیدن . غره شدن . غره بودن . رجوع به غره شود :
به زرق تو این بار غره نگردم
گر انجیل و تورات پیشم بخوانی .

منوچهری .

تا غره گشته ای به سخنهایی
کاینها خبر دهند همی ز آنها.

ناصرخسرو.

غره چرا گشته ای به کار زمانه
گر نه دماغت پر از فساد بخارست .

ناصرخسرو.

پیریت چو شیر نر همی غرد
تو گشته ای به زور کودکی غره !

ناصرخسرو.

هزاردستان در چمن باغ به آواز خوش خود غره گشته . (مجالس سعدی مجلس اول ).