غرین

غرین . [ غ َ ] (اِ) این لفظ در صفت شیر واقع می شود پس این لفظ را به غین معجمه خواندن و به معنی شورکننده فهمیدن محض خطاست ، صحیح به عین مهمله است به معنی بیشه و صحرا که در آن شیر ماند. (المنتخب بنقل غیاث اللغات و آنندراج ). بیشه ٔ شیر، و نیز صفت شیر است . (از فرهنگ شعوری ). دربعض نسخ شاهنامه ٔ فردوسی بیت زیر آمده :
به پیش سپهبد بزد بر زمین
نشست از برش همچو شیر غرین .
ولی غلط است . و در فهرست ولف عرین به عین ذکر شده و غرین نیامده است .