غلطکار
لغتنامه دهخدا
غلطکار. [ غ َ ل َ ] (ص مرکب ) فریبنده . حیله ساز. رنگ آمیز. (ناظم الاطباء). گمراه کننده :
از نظر دل به جهان کن نظر
زآنکه غلطکار بود چشم سر.
|| غلطکننده . خطاکننده . خطاکار.
از نظر دل به جهان کن نظر
زآنکه غلطکار بود چشم سر.
امیرخسرو دهلوی .
|| غلطکننده . خطاکننده . خطاکار.