غمگسار بودن
لغت‌نامه دهخدا
غمگسار بودن . [ غ َ گ ُ دَ ] (مص مرکب ) غمخوار بودن . غمزدا بودن :
به چوگان و مجلس به دشت شکار
نرفتی مگر کو بدی غمگسار.
بهارش تویی غمگسارش تو باش
درین تنگ زندان زوارش تو باش .
چو کار آمدم پیش یارم بدی
بهر دانشی غمگسارم بدی .
کنون من کرا گیرم اندر کنار
که خواهد بدن مر مرا غمگسار.
یار من و غمگسار بود و کنون
غم بفزوده ست غمگسار مرا.
کس نیابم که غمگساربود
کس نبینم که آشنا باشد.
از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه ٔ او
اگر کنم گله ای غمگسار من باشی .
به چوگان و مجلس به دشت شکار
نرفتی مگر کو بدی غمگسار.
فردوسی .
بهارش تویی غمگسارش تو باش
درین تنگ زندان زوارش تو باش .
فردوسی .
چو کار آمدم پیش یارم بدی
بهر دانشی غمگسارم بدی .
فردوسی .
کنون من کرا گیرم اندر کنار
که خواهد بدن مر مرا غمگسار.
فردوسی .
یار من و غمگسار بود و کنون
غم بفزوده ست غمگسار مرا.
ناصرخسرو.
کس نیابم که غمگساربود
کس نبینم که آشنا باشد.
مسعودسعد.
از آن عقیق که خونین دلم ز عشوه ٔ او
اگر کنم گله ای غمگسار من باشی .
حافظ.
